W Zespole
Szkolno-Przedszkolnym w Bestwince w roku szkolnym 2012/2013 zrealizowaliśmy
projekt pt. „Janusz Korczak – przyjaciel dzieci”. Nadanie takiego tytuł naszemu
projektowi miało na celu przybliżenie dzieciom i rodzicom postaci i twórczości
Janusza Korczaka. Chcieliśmy pokazać pisarza nie tylko jako autora książek dla
dzieci, ale jako człowieka wszechstronnego, dla którego dzieci stanowiły
wartość najwyższą. Program
realizowaliśmy w ramach zajęć świetlicy szkolnej oraz zajęć pozalekcyjnych.
Pierwszym
zadaniem, którego podjęli się uczniowie, było przygotowanie gazetki o Januszu Korczaku. Materiały
zostały wyszukane w Internecie oraz zasobach biblioteki szkolnej. Gazetkę
zawieszono na szkolnym korytarzu. Zawierała ona zdjęcia pisarza, jego życiorys,
twórczość oraz cytaty z jego wypowiedzi o dzieciach.
Następnym krokiem była wizyta dzieci z opiekunami w Bibliotece Publicznej w Bestwince, gdzie
znajdowała się wystawa dotycząca pisarza. Uczniowie zapoznali się z materiałami
przedstawiającymi główne idee i myśli Janusza Korczaka. Wraz z
wychowawcami świetlicy omawiały i dyskutowały nad owymi zagadnieniami i
wspólnie na tej podstawie stworzyły świetlicowy KODEKS DZIECKA.
Ponadto, w
ramach projektu na zajęciach świetlicy szkolnej, co jakiś czas odbywały się
zajęcia czytelnicze. Uczniowie z gimnazjum lub nauczyciele czytali młodszym
dzieciom fragmenty „Króla Maciusia Pierwszego”. Po każdych takich zajęciach,
uczniowie opowiadali o swoich wrażeniach z lektury, czasami odgrywali dramę
oraz tworzyli pracę plastyczną ilustrującą czytany fragment książki.
Dzieci
wzięły udział w zorganizowanym przez wychowawców świetlicy konkursie
plastycznym. Jego celem było własnoręczne zrobienie korony Króla Maciusia
Pierwszego, tytułowego bohatera powieści Janusza Korczaka. Dzieci bardzo
aktywnie zaangażowały się w ową inicjatywę. Tworzyły i ozdabiały korony różnymi
technikami plastycznymi.
Projekt
pozwolił uczniom lepiej poznać postać Janusza Korczaka i jego twórczość.
Dziękujemy wszystkim, którzy z nami współpracowali i pomagali nam w realizacji
kolejnych zadań.
Niezwykłe życie Janusza Korczaka
Janusz Korczak, czyli Henryk Goldszmit urodził się 22 czerwca 1878 lub 1879
roku w Warszawie. Jego rodzicami byli Cecylia z Głębickich i zamożny adwokat
Józef Goldszmit. Ukończył ośmioklasowe gimnazjum na warszawskiej Pradze (była
to oczywiście szkoła rosyjska). Henryk dużo czytał, a do jego ulubionych
autorów należeli: Kraszewski (imię bohatera jednej z powieści Kraszewskiego
stanie się później jego pseudonimem) i Mickiewicz. Kiedy miał 15 - 16 lat zmarł
mu ojciec - Józef Goldszmit, a ciężar utrzymania rodziny spadł właśnie na niego
(udzielał korepetycji).
Po zdaniu matury, w roku 1898 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim
Uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. Latem 1899 r. odbył podróż po Szwajcarii.
W 1905 r. otrzymał dyplom lekarski i rozpoczął pracę w Szpitalu dla Dzieci im.
Bersonów i Baumanów w Warszawie (pracuje tam do 1912 r.). Latem 1907 r.
wyjechał do Berlina, by uzupełnić swoją wiedzę medyczną. Przedmiotem jego
zainteresowania było głównie lecznictwo niemowląt.W trakcie swego pobytu w
Niemczech Korczak wizytował zakłady wychowawcze i odbywał praktyki w klinikach
dziecięcych. W 1909 roku przebywał w Paryżu. W 1911 roku spędził miesiąc w
Londynie. Odwiedził tam szkołę i przytułek dla dzieci. To właśnie w Anglii postanowił,
że nie założy własnego domu. Począwszy od roku 1912 pracuje jako dyrektor
warszawskiego Domu Sierot dla dzieci żydowskich. Bazując na swojej wiedzy,
doświadczeniach i obserwacjach Korczak wypracował nowatorski system wychowawczo
- opiekuńczy.
W 1914 r. został powołany do wojska - pełnił funkcję ordynatora polowego
lazaretu dywizyjnego w Głuboczku na Ukrainie. Po demobilizacji pracował jako
pediatra w kijowskich przytułkach dla dzieci. Do Warszawy powrócił w połowie
1918 r. po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Korczak pracował jako lekarz,
był też współorganizatorem pierwszego robotniczego zakładu wychowawczego dla
dzieci polskich Nasz Dom w Pruszkowie.
W okresie wojny polsko - radzieckiej pracował w szpitalach epidemicznych w
Warszawie i w Łodzi. Zaraził się tyfusem plamistym, a od niego zaraziła się
pielęgnująca go matka, która zmarła. Spowodowało to depresję i myśli
samobójcze. Korczak całe życie poświęcił dzieciom. Opracował projekt szkoły dla
dzieci niedorozwiniętych. 16 lipca 1926 roku został odznaczony Krzyżem
Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od grudnia 1934 r. prowadził cykl audycji
radiowych "Starego Doktora". Cieszyły się one niezwykłą
popularnością, a dzieci zasypywały Korczaka listami.
W latach 1934 i 1936 odbył dwie wyprawy do Palestyny, gdzie także prowadził
obserwacje w szkołach, przedszkolach i żłobkach. Gdy w 1939 r. wybuchła wojna
Korczak wspierał chrześcijańskie sierocińce opuszczone przez personel. Nie
zastosował się do rozkazu generalnego - gubernatora Frankao noszeniu przepaski
z gwiazdą syjońską. Pisał odezwy, w których prosił o pomoc dla dzieci. Udało mu
się zorganizować kolonie letnie (!). Po decyzji o utworzeniu getta
warszawskiego (1940 r.) Korczak podejmował staraniao pozostawienie sierocińca w
dotychczasowym miejscu. Bezskutecznie. Odrzucał każdą propozycję przejścia na
"stronę aryjską", a tym samym porzucenia dzieci. Starał się zapewnić
swoim wychowankom poczucie bezpieczeństwa i próbował podtrzymywać tradycje
Domu. Za wszelką cenę chciał uchronić swoich podopiecznych przed wywózką z
getta. Jednak 6 sierpnia 1942 r. Korczak, jego współpracownicy i dwustu
wychowanków zostali wyprowadzeni z Domu na Umschlagplatz i stamtąd wysłani do
Treblinki.
Janusz Korczak zasłynął jako wielki pedagog i teoretyk wychowania. Wielokrotnie
podkreślał konieczność szacunku do dziecka, poważnego traktowania jego przeżyć
i problemów.
Myśli Janusza Korczaka
· „Dziecko jest istotą rozumną, zna
dobrze potrzeby, trudności i przeszkody swojego życia. Nie despotyczny nakaz,
narzucone rygory i nieufna kontrola, ale taktowne porozumienie, wiara w
doświadczenie, współpraca i współżycie.”
· „Pozwól dzieciom błądzić i radośnie
dążyć do prawdy.”
· „Nie ma dzieci – są ludzie; ale o
innej skali pojęć, innym zasobie doświadczenia, innych popędach, innej grze
uczuć.”
· „Dziecko nie jest głupie, głupców
wśród nich nie więcej niż wśród dorosłych.”
Pomnik Korczaka w Warszawie