„Projekt „Janusz Korczak – przyjaciel dzieci”

W Zespole Szkolno-Przedszkolnym w Bestwince w roku szkolnym 2012/2013 zrealizowaliśmy projekt pt. „Janusz Korczak – przyjaciel dzieci”. Nadanie takiego tytuł naszemu projektowi miało na celu przybliżenie dzieciom i rodzicom postaci i twórczości Janusza Korczaka. Chcieliśmy pokazać pisarza nie tylko jako autora książek dla dzieci, ale jako człowieka wszechstronnego, dla którego dzieci stanowiły wartość najwyższą.                                          Program realizowaliśmy w ramach zajęć świetlicy szkolnej oraz zajęć pozalekcyjnych.

Pierwszym zadaniem, którego podjęli się uczniowie, było przygotowanie gazetki                o Januszu Korczaku. Materiały zostały wyszukane w Internecie oraz zasobach biblioteki szkolnej. Gazetkę zawieszono na szkolnym korytarzu. Zawierała ona zdjęcia pisarza, jego życiorys, twórczość oraz cytaty z jego wypowiedzi o dzieciach.

            Następnym krokiem była wizyta dzieci z opiekunami w  Bibliotece Publicznej                       w Bestwince, gdzie znajdowała się wystawa dotycząca pisarza. Uczniowie zapoznali się                      z materiałami przedstawiającymi główne idee i myśli Janusza Korczaka. Wraz                                  z wychowawcami świetlicy omawiały i dyskutowały nad owymi zagadnieniami i wspólnie na tej podstawie stworzyły świetlicowy KODEKS DZIECKA.

Ponadto, w ramach projektu na zajęciach świetlicy szkolnej, co jakiś czas odbywały się zajęcia czytelnicze. Uczniowie z gimnazjum lub nauczyciele czytali młodszym dzieciom fragmenty „Króla Maciusia Pierwszego”. Po każdych takich zajęciach, uczniowie opowiadali o swoich wrażeniach z lektury, czasami odgrywali dramę oraz tworzyli pracę plastyczną ilustrującą czytany fragment książki.

Dzieci wzięły udział w zorganizowanym przez wychowawców świetlicy konkursie plastycznym. Jego celem było własnoręczne zrobienie korony Króla Maciusia Pierwszego, tytułowego bohatera powieści Janusza Korczaka. Dzieci bardzo aktywnie zaangażowały się w ową inicjatywę. Tworzyły i ozdabiały korony różnymi technikami plastycznymi.

Projekt pozwolił uczniom lepiej poznać postać Janusza Korczaka i jego twórczość. Dziękujemy wszystkim, którzy z nami współpracowali i pomagali nam w realizacji kolejnych zadań.

Niezwykłe życie Janusza Korczaka

Janusz Korczak, czyli Henryk Goldszmit urodził się 22 czerwca 1878 lub 1879 roku w Warszawie. Jego rodzicami byli Cecylia z Głębickich i zamożny adwokat Józef Goldszmit. Ukończył ośmioklasowe gimnazjum na warszawskiej Pradze (była to oczywiście szkoła rosyjska). Henryk dużo czytał, a do jego ulubionych autorów należeli: Kraszewski (imię bohatera jednej z powieści Kraszewskiego stanie się później jego pseudonimem) i Mickiewicz. Kiedy miał 15 - 16 lat zmarł mu ojciec - Józef Goldszmit, a ciężar utrzymania rodziny spadł właśnie na niego (udzielał korepetycji).

Po zdaniu matury, w roku 1898 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. Latem 1899 r. odbył podróż po Szwajcarii. W 1905 r. otrzymał dyplom lekarski i rozpoczął pracę w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie (pracuje tam do 1912 r.). Latem 1907 r. wyjechał do Berlina, by uzupełnić swoją wiedzę medyczną. Przedmiotem jego zainteresowania było głównie lecznictwo niemowląt.W trakcie swego pobytu w Niemczech Korczak wizytował zakłady wychowawcze i odbywał praktyki w klinikach dziecięcych. W 1909 roku przebywał w Paryżu. W 1911 roku spędził miesiąc w Londynie. Odwiedził tam szkołę i przytułek dla dzieci. To właśnie w Anglii postanowił, że nie założy własnego domu. Począwszy od roku 1912 pracuje jako dyrektor warszawskiego Domu Sierot dla dzieci żydowskich. Bazując na swojej wiedzy, doświadczeniach i obserwacjach Korczak wypracował nowatorski system wychowawczo - opiekuńczy.

W 1914 r. został powołany do wojska - pełnił funkcję ordynatora polowego lazaretu dywizyjnego w Głuboczku na Ukrainie. Po demobilizacji pracował jako pediatra w kijowskich przytułkach dla dzieci. Do Warszawy powrócił w połowie 1918 r. po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Korczak pracował jako lekarz, był też współorganizatorem pierwszego robotniczego zakładu wychowawczego dla dzieci polskich Nasz Dom w Pruszkowie.

W okresie wojny polsko - radzieckiej pracował w szpitalach epidemicznych w Warszawie i w Łodzi. Zaraził się tyfusem plamistym, a od niego zaraziła się pielęgnująca go matka, która zmarła. Spowodowało to depresję i myśli samobójcze. Korczak całe życie poświęcił dzieciom. Opracował projekt szkoły dla dzieci niedorozwiniętych. 16 lipca 1926 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od grudnia 1934 r. prowadził cykl audycji radiowych "Starego Doktora". Cieszyły się one niezwykłą popularnością, a dzieci zasypywały Korczaka listami.

W latach 1934 i 1936 odbył dwie wyprawy do Palestyny, gdzie także prowadził obserwacje w szkołach, przedszkolach i żłobkach. Gdy w 1939 r. wybuchła wojna Korczak wspierał chrześcijańskie sierocińce opuszczone przez personel. Nie zastosował się do rozkazu generalnego - gubernatora Frankao noszeniu przepaski z gwiazdą syjońską. Pisał odezwy, w których prosił o pomoc dla dzieci. Udało mu się zorganizować kolonie letnie (!). Po decyzji o utworzeniu getta warszawskiego (1940 r.) Korczak podejmował staraniao pozostawienie sierocińca w dotychczasowym miejscu. Bezskutecznie. Odrzucał każdą propozycję przejścia na "stronę aryjską", a tym samym porzucenia dzieci. Starał się zapewnić swoim wychowankom poczucie bezpieczeństwa i próbował podtrzymywać tradycje Domu. Za wszelką cenę chciał uchronić swoich podopiecznych przed wywózką z getta. Jednak 6 sierpnia 1942 r. Korczak, jego współpracownicy i dwustu wychowanków zostali wyprowadzeni z Domu na Umschlagplatz i stamtąd wysłani do Treblinki.

Janusz Korczak zasłynął jako wielki pedagog i teoretyk wychowania. Wielokrotnie podkreślał konieczność szacunku do dziecka, poważnego traktowania jego przeżyć i problemów.

Myśli Janusza Korczaka

·       „Dziecko jest istotą rozumną, zna dobrze potrzeby, trudności i przeszkody swojego życia. Nie despotyczny nakaz, narzucone rygory i nieufna kontrola, ale taktowne porozumienie, wiara w doświadczenie, współpraca i współżycie.”

·       „Pozwól dzieciom błądzić i radośnie dążyć do prawdy.”

·       „Nie ma dzieci – są ludzie; ale o innej skali pojęć, innym zasobie doświadczenia, innych popędach, innej grze uczuć.”

·       „Dziecko nie jest głupie, głupców wśród nich nie więcej niż wśród dorosłych.”

·       „Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat.”

Pomnik Korczaka w Warszawie